நாம் கனவு காண்பதை எதனாலும் தடுக்க முடியாது…வலியை விடாமுயற்சியுடன் கடின உழைப்பால் வானமும் நமதாக இருக்கும் என்பதை நிரூபித்துள்ளார் கேரளாவை சேர்ந்த 28 வயது ரஞ்சித். இவரது சொந்த ஊர் கேரள மாநிலம் காசர்கோடு மாவட்டத்தில் உள்ள மலைப்பாங்கான கிராமம். அவரது தந்தை தையல் தொழிலாளி மற்றும் அவரது தாயார் ஒரு தினக்கூலி.
ரஞ்சித்தின் வீடு வர்ணம் பூசப்படாத செங்கல் சுவர்கள், வீடு நனையாமல் இருக்க தார்ப்பாய், கதவு
இந்த வீட்டில் தங்கி அவர் என்ன சாதித்தார் என்ற கதை தற்போது வைரலாகி வருகிறது.
அவரது கதையை அவரது சொந்த வார்த்தைகளில் இங்கே கேளுங்கள். “நான் இந்த வீட்டில் பிறந்தேன், நான் இந்த வீட்டில் வளர்ந்தேன், நான் இந்த வீட்டில் வசிக்கிறேன், நான் இங்கு இந்திய மேலாண்மை நிறுவனத்தில் (IIM) உதவி பேராசிரியராகப் பிறந்தேன் என்பதை பகிர்ந்து கொள்வதில் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். (ஆம், ரஞ்சித் தற்போது ராஞ்சி ஐஐஎம்மில் பேராசிரியராக உள்ளார்).
“இந்த வீட்டிலிருந்து ஐஐஎம் ராஞ்சி வரையிலான எனது பயணத்தை பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். எனது பயணம், எனது பாடல் வரிகள், ஒருவரின் கனவுகளை கூட தூண்டினால், அதை எனது வெற்றியாக கருதுகிறேன்,” என்று அவர் தொடங்கினார்.
ரஞ்சித், பனசர், கெளப்பங்காயத்தில், தையல்காரராகப் பணிபுரிந்த ராமச்சந்திரன் நாயக்கருக்கும், ஊரக வேலை உறுதித் திட்டத்தின் கீழ் தினக்கூலித் தொழிலாளியாகப் பணிபுரிந்த பேபி ஆர் என்பவருக்கும் மகனாகப் பிறந்தார்.
மராத்தி பட்டியல் பழங்குடியினத்தைச் சேர்ந்த தம்பதியினர் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படித்துள்ளனர். இருப்பினும், கல்வியின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்து, வேளச்சலில் உள்ள பழங்குடியின சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஆண்களுக்கான அரசு மாதிரி உறைவிடப் பள்ளியில் ரஞ்சித்தை சேர்த்தனர்.
“பத்தாம் வகுப்பு வரை எம்.ஆர்.எஸ். படித்தேன். பள்ளியில் படித்தேன். எனது செலவுகள் அனைத்தையும் அரசு ஏற்றுக்கொண்டது. அதனால், எனது குடும்பத்தின் பொருளாதார நிலை பற்றி எனக்கு அதிகம் தெரியாது. பிறகு உயர்கல்வி படித்தேன். அதற்காக அரசுப் பள்ளியில் சேர்த்தேன். பாலன்சோட்டில்.அங்கு பொருளாதாரத்துறையில் சேர்ந்து உயர்கல்வியை நல்ல மதிப்பெண்களுடன் முடித்தேன்.பள்ளி முடிந்ததும் இளங்கலை பட்டப்படிப்பை ராஜபுரம் செயின்ட் பயஸ் எக்ஸ் கல்லூரியில் முடித்தேன்.பொருளியல் துறையில் சேர்ந்தேன்.
குடும்பச் சூழ்நிலையால் பல்கலைக்கழகம் செல்வதும் படிப்பைத் தொடர்வதும் சிரமமாக இருக்கும் என்பதை அப்போதுதான் உணர்ந்தேன். என் குடும்பத்தை ஆதரிப்பதற்காக நான் பள்ளியை விட்டு வெளியேற நினைத்தபோது, எனக்கு அதிர்ஷ்டம் இருந்தது.
பாணத்தூரில் உள்ள பி.எஸ்.என்.எல் டெலிபோன் எக்சேஞ்சில் இரவு காவலர் பணிக்கான விளம்பரத்தைப் பார்த்தேன்.
நான் அதற்கு விண்ணப்பித்தேன், வேலை கிடைத்தது “அதிர்ஷ்டம்”. அங்கு 5 ஆண்டுகள் காவலாளியாக பணிபுரிந்தேன். எனது இளங்கலை மற்றும் பட்டதாரி பள்ளி ஆண்டுகளில் நான் அந்த வேலையைப் பார்த்தேன். தினமும் காலையில் மாணவனாகவும், இரவில் காவலாளியாகவும் இருக்கிறேன். இது தான் அந்த நேரத்தில் என் வாழ்க்கை.
ஆரம்ப சம்பளம் மாதம் 3,500 ரூபாயாக இருந்தது, ஐந்தாம் ஆண்டிலிருந்து மாதம் 8,000 ரூபாயாக உயர்ந்தது. பகலில் படித்தேன், இரவில் வேலை பார்த்தேன்.
என்னை ஐஐடி மெட்ராஸ் என்ற பெரிய உலகத்திற்கு அழைத்துச் சென்றது. ஐஐடி ஒரு வித்தியாசமான இடம். நான் அங்கு சேர்ந்ததும், முதல் முறையாக ஒரு கூட்டத்தில் தனியாக இருப்பது போல் உணர்ந்தேன். இனி இங்கு இருக்க முடியாது என்று என் மனம் அடிக்கடி சொல்லத் தொடங்கிய காலம்.
சென்னைக்கு வருவதற்கு முன், எனக்கு மலையாளம் மட்டுமே தெரியும். அதனால் அங்கு பேசக்கூட பயமாக இருந்தது. எனவே, நான் எனது பிஎச்டி படிப்பைத் திரும்பப் பெற முடிவு செய்தபோதுதான் எனது வழிகாட்டியான டாக்டர் சுபாஷ் சசிதரன், நான் எடுத்த தவறான முடிவை எனக்கு உணர்த்தினார்.
அவர் என்னை ஒரு முறை மதிய உணவிற்கு அழைத்துச் சென்று தோல்வியை ஒப்புக்கொள்ளும் முன் இன்னொரு முறை போராடுங்கள் என்று ஊக்கப்படுத்தினார். அப்போதிருந்து, நான் வெற்றி பெற வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன், மேலும் தொடர முடிவு செய்தேன். திரு.சுபாஷின் மாணவர்கள் பலர் பெரிய நிறுவனங்களில் பணிபுரிகின்றனர். நானும் அப்படிப்பட்ட இடங்களுக்குச் செல்ல விரும்பினேன்.
நான் 4 வருடங்களில் பிஎச்டி முடித்தேன். கடந்த அக்டோபரில், ஐஐஎம்-ராஞ்சியில் உதவிப் பேராசிரியர் பணிக்கு விண்ணப்பித்தேன். எனவே, நான் பணியமர்த்தப்பட்டேன். நான் செய்த முதல் வேலை என் பெற்றோர் மற்றும் உடன்பிறப்புகளுக்கு வீடு கட்ட கடனுக்கு விண்ணப்பித்ததுதான். இந்தக் கடனைப் பெறுவதற்கு முன், ராஞ்சி ஐஐஎம்-ல் உதவிப் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்தேன்.
எனது பயணம் பாணத்தூர் மலையிலிருந்து தொடங்கியது. குடிசையில் இருந்து ஐஐஎம் பயணம் எளிதானது அல்ல.
ஆம், இந்தப் பயணத்தில் என்னுடன் சேர்ந்து என் பெற்றோர்களும் கஷ்டப்பட்டனர்.
